Dit jaar pakken we de draad weer op. Mijn zus is overleden, we waren op tijd. Het was fijn voor haar dat we er waren en hebben haar nog netjes uitgeleide kunnen doen. Na de crematie hebben we het huis opgeruimd en leeg gehaald voor de oplevering voor de nieuwe huurder. Daarna ben ik gaan werken en is Asha bij familie en vrienden gaan logeren. tevens is haar oog geopereerd. Na Nederland zijn we weer naar de boot in Curacao gegaan en hebben haar weer klaar gemaakt voor het vervolg van ons traject. Ditmaal stond Cuba in de planning maar eerst maar eens naar Bonaire.
We hebben een heel leuk verblijf gehad op Bonaire waarin we veel oude vrienden zijn tegengekomen en waarmee we de feestdagen hebben doorgebracht. Daarna werd het tijd om weer verder te trekken maar het weer was te onstuimig door de zgn Christmas winds.
Het vertrek werd dus telkens uitgesteld maar de tijd werd goed besteed. De klussenlijst die altijd wel open staat werd afgewerkt waaronder de houten potdeksel opnieuw inkitten, een dekwaspomp installeren, storing opheffen waarom het extern alarm van de AIS het niet meer deed, verstaging weer aandraaien, kotterfok weer aanslaan, een triangel hijs systeem bij de mast voor de dinghy gemaakt om de boot vrij van de romp te kunnen hijsen en als deze in positie is dat deze tegen de romp wordt getrokken, (afgekeken van Cor maar beter goed gejat dan slecht bedacht), enz, enz. Het repareren van de vriezer is helaas nog niet gelukt wegens het ontbreken van een onderdeel welke ook niet voorradig is in Nederland en welke ik wel kan bestellen in Amerika maar alleen als ik er 3 af neem. Dat is iets te veel van het goede dus hoop ik op 1 van de eilanden iets te kunnen vinden.
Het viel niet mee om elke dag weer op tijd klaar te zijn voor de Happy Hour die begint om 17:00 of 17:30. Menigmaal hebben we dus niet aan boord gegeten maar hebben een leuk restaurantje uitgezocht waarmee we de lokale middenstand hebben gesteund. Niet dat ze ons nodig hebben maar elke cent telt. Hoewel, hier op Bonaire alleen Dollars. Maar vermaakt hebben we ons en moest mezelf dwingen om weer 1 a 2 alcoholvrije dagen, per week!, in te lassen. Verder hebben we met zijn vijfen (Fred, Caroliien, Cor, Asha en ik) een auto gehuurd voor drie dagen en hebben hiermee Washington Slagbaai National Parc verkent en Bonaire rond gereden. Het is groter dan ik in mijn herinnering had van mijn Marinetijd en erg leuk om te doen.
We hebben ook nog afgesproken met oude bekenden (Nick en Beate) die we kennen via Agatha en die hier op Bonaire wonen en een leuk jochie (Kim) van 8 jaar hebben. Daarmee hebben we gesurfd en lokaal gegeten bij Maiky snack midden in de knoek. Voor mij Mondongo soep welke bestaat uit pens, ja, je leest het goed, runderpens dus! En lekker dat het is en voor Asha Galina Stoba, wat gestoofde kip betekent. Later hebben we nog eens afgesproken om dit bij een andere lokale tent over te doen met mooi uitzicht vlakbij het plaatsje Rincon. Posada Bon Mira, ook dit was lekker hoewel, alles bij elkaar genomen was het verre rijden en het feit dat we gestoord werden door hele kleine vervelende soort vliegjes deze van onze lijst schrappen. Nou ja , we hebben het toch maar weer gedaan. Daarna hebben we nog Chinees eten gehaald bij een andere snack (Lings Kitchen Bar) en meegenomen aan boord voor een sundown sailing. Om 16:00 dus losgemaakt van de mooring en op voorzeil met halve wind langs de kust van Bonaire gezeild. Toen we terug kwamen bij de mooring was de zon net onder en werd het al snel donker. Dus in het donker nog even lekker zwemmen rond de boot en daarna aan de chinees.
Gisteren, maandag 27 Januari dus leken de weergoden ons het meest gegund. Het beloofde een week te worden met rustige wind variërend van 10 tot 15 knopen uit een veelal Oostelijke richting. Hier werd dus naartoe gepland. Maandags boot verder gereed maken, uitklaren, boodschappen doen en laatste rekeningen vereffenen bij de Marina voor de moorring en het dinghy-dock om de sleutel in te leveren van het hek.
Nick heeft met ons het rondje gemaakt met uitklaren en boodschappen doen en daarna moest hij Kim afhalen van school. Later zou hij dan nog loempia’s halen voor de lunch en samen met Joshua en Kim kwam hij nog even aan boord lunchen en zwemmen met de jongens onderwijl ik de boot verder gereed maakte voor vertrek. Rond 16:00 uur heb ik iedereen naar de wal gebracht want de dinghy moest ook nog gehesen worden en dat kost tijd, motor eerst eraf en dan dinghy hijsen en vast sjorren met spanbanden, en dan watergenerator op de spiegel monteren.
Rond half 6 was ik dus klaar en Asha ook die onderwijl maaltijden voor onderweg had gekookt zodat we alleen nog hoeven op te warmen. Grootzeil gehesen, motor gestart, mooring losgegooid en weg dreven we en de motor welke voor de veiligheid was gestart kon weer uit. Genua erbij en met toeters en heen en weer geschreeuw werden we uitgezwaaid. Het was uit een boekje, met een bakstagwindje en 4,5 knopen vaart door het water en met een prachtige zonsondergang verlieten we Bonaire die nog lang zichtbaar bleef in de vorm van lichtjes en Curaçao zagen we ook al aan bakboord. Het leek allemaal goed te gaan totdat ik een verkeerde knopjes combinatie had ingedrukt van mijn navigatiemeters. Alles werd op nul gesteld en voordat ik het door had kregen we een klapgijp doordat de stuurautomaat het ook niet meer deed. Ik zag geen kompas meer en ook geen roeruitslag wat het erg lastig maakte. Wat ik nog wel had was het magnetische kompas en de Navionics die een GPS koers aan geeft maar de OPENCPN waar ik normaal op vaar gaf ons bootje een compleet verkeerde tegenovergestelde koers aan. Dus eerst maar eens zeilen neer, motor aan en boekjes erbij. Ik bleek dus alles naar fabriekswaarde te hebben terug gesteld en alle waardes moesten opnieuw worden ingevoerd, van maximale roeruitslagen tot roer middenstand enz, enz. Dit moest in Commission mode en met de handleiding lukte dit voorlopig goed genoeg om weer op koers te gaan en de zeilen weer te hijsen. Gelukkig was er geen schade ontstaan,ook niet aan de zeilen of de giek door de klapgijp maar schrikken was het wel. Asha die eerst lag te slapen was op slag zeeziek wat erg begrijpelijk is. Klapgijp, pikkedonker, herrie, een onrustige boot en niet begrijpen wat er gebeurt is, is niet goed voor het stressniveau. s, Nachts heb ik er wel direct een bulletalie (preventer) op de giek gezet zodat de giek gefixeerd blijft en we geen klapgijp meer kunnen krijgen. Voorlopig blijf ik ook van de knopjes af in het donker, haha. Vannacht hebben we ook nog een uur gemotord en de zeilen gestreken omdat we gek werden van het geklapper van de zeilen, wel deining maar bijna geen wind. Na een uur stond er weer 11 tot 13 knopen en konden de zeilen weer omhoog.
Vandaag varen we met een lichte deining en weinig wind redelijk stabiel door de koers iets te verleggen en de Genua uit te bomen. Hopelijk komt de wind morgen anders belanden we nog in Haiti of de Dominicaanse Republiek die we later op de wensenlijst hebben staan.
De laatste keer meldde ik een klapgijp en dat we wonder boven wonder geen schade hadden, nu kan ik jullie melden dat ik iets te voorbarig was. We hebben nl wel schade, de Windex windvaan is verdwenen!! Dat is een mechanisch windvaantje bovenop de mast zodat je visueel een kijk hebt hoe de ware wind instroomt als je stil ligt en de relatieve wind als je vaart. Dit is gelukkig maar een ding van een paar tientjes, niet echt nodig want heb nog steeds mijn elektrische windvaan bovenop de mast die ook door de stuurautomaat wordt gebruikt en die ik voor mijn snuffert in de cockpit kan aflezen, dus geen stijve nek door het naar boven kijken. En het was toch al moeilijk kijken door de Bimini die nu permanent opgetuigd is tegen de zon.
Verder ben ik door mijn hangmat gescheurd, heel langzaam landde ik op dek doordat één voor één de touwtjes doorscheurden, luxe probleem dus. De watergenerator doet het ook niet meer, schroef schoon, zekering heel maar geen opbrengst, dingetje voor later op de klussenlijst die nooit af raakt.
Iemand waarmee ik een SSB netje onderhoudt vertelde me van een aardbeving tussen Cuba en Jamaica met een kracht van 7.7 op de schaal van Richter. Met Tsunamie waarschuwing voor Jamaica. Aangezien we onderweg zijn naar een plaats aan de NO kust toch wel een dingetje. Hier wilde ik dus meer van weten en probeer op alle manieren om hier meer over te weten te komen. Dwz, de mogelijkheden zijn beperkt, we hebben SSB radio en SSB email. Via de radio konden ze ons niet meer vermeldden maar Willem uit Den Helder die ons altijd als walkapitein begeleidt kon me vertellen dat het had plaatsgevonden op 10 km diepte 125 Nm NW van Jamaica. Geen schade was gemeld en ook geen tsunamies. We kunnen dus gerust doorvaren naar Port Antonio. Mocht het zo zijn dat er meer bevingen gaan plaatsvinden wijken we uit naar de zuidkust van Jamaica, dan zitten we in ieder geval aan de veilige kant.
Ik ben vannacht ook nog bezig geweest om het journaal, wat ingebakken zit in OPENCPN, completer te maken met data die ik al sinds vertrek uit Nederland mis. De data die van mijn navigatie-instrumenten komt zoals diepte, windkracht, windrichting en snelheid door het water werden niet meer automatisch overgenomen in het journaal en begreep maar niet waarom niet. Maar heb het probleem gevonden in de netwerkinstellingen van OPENCPN. Deze kon nu nl alleen GPS en AIS gegevens lezen en niet de data, vinkje op TCP en nu doet alles het weer zoals bedoeld.
Met nog 300 mijl te gaan moet je de aankomsttijd gaan plannen, we zitten precies op de helft maar toch. We hebben vanmorgen dus de rem erop gezet. Het was of meer dan 8 knopen varen of 4,5 knoop varen en meer dan 8 zat er ws niet in. We hebben dus het grootzeil dubbel gereefd en de genua ver ingedraaid. Het lijkt of de ASHA hier niet mee eens is want de snelheid wil nauwelijks zakken, we hebben naar verwachting wel iets meer wind gekregen. Nu ong. 13 knopen Oost en de stroom is gedraaid en duwt ons noordelijker van de uitgezette koerslijn. Met deze beslissing hebben we nog 2 dagen te gaan want wil niet in het donker aankomen op een vreemde plek. We plannen dus voor de ochtend. Met meer wind in het verschiet hoeven we alleen maar een rif eruit te schudden om eventuele achterstand weer vlot in te lopen maar ik probeer nu al de grondsnelheid stabiel rond de 5 knopen te houden.
Ik heb zojuist toestemming gekregen van Asha om weer vis te mogen vangen, de koelkast krijgt ruimte! Nu maar hopen dat Neptunus meewerkt en ons wat gunt.