We kwamen mooi in de ochtend aan bij Port Antonio, het had wat vroeger kunnen zijn maar we waren er voor de middag. Dwz, we startten de motor en streken de zeilen maar bij het ophangen van de fenders hoorde ik een vreemd geluid van de motor. Hij klonk zwaarder en dat klopte dan ook, we hadden geen koelwater meer op de uitlaat. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik bij mijn servicebeurt in Curaçao deze niet heb gecontroleerd. Aangezien de pomp moeilijk bereikbaar is en de laatste keren de impeller in keurige staat was en toen toch heb vervangen dacht ik dat een half jaartje uit te stellen tot de volgende beurt. Niet dus. Motor weer uit en een klein puntje zeil erop om te kunnen blijven sturen. Ondertussen dook ik de machinekamer in om de complete pomp te gaan vervangen, dat gaat nl gemakkelijker dan de impeller alleen. De pomp zit nl onder de alternator en niet bereikbaar vanaf de voorkant. Ik heb standaard een reserve pomp gereed liggen met nieuwe pakkingen en een nieuwe impeller. Deze in elkaar gezet en weer terug gemonteerd. Na anderhalf uur zat de pomp weer op zijn plaats en kon de motor weer gestart worden.
Inmiddels waren we de haven al 3 mijl voorbij gezeild en nu moesten we tegen de stroom, wind en golven terug varen. De invaart was gemakkelijk, recht vooruit lag de Oost baai en via een kleine doorgang gingen we naar de West baai waar ook de Marina was en we moesten inklaren. Het inklaren ging vlot en desondanks dat we in het weekend waren gearriveerd hoefden we niets te betalen in tegenstelling tot de boten voor en na ons???? Onze charmes???? Of gewoon vergeten! Het colaatje hielp misschien wel.
De Marina was best wel duur, 42 USD per nacht en na 2 nachten besloten we om voor anker te gaan voor 25 USD per nacht. We konden ook voor niets in de Eastbay gaan liggen en het voelde daar ook wel vertrouwd maar het was moelijker om met de dinghy te landen. Overal was het veilig genoeg maar Asha vond de voorzieningen wel fijn van de haven en dat je de dinghy aan het dinghydock kan afmeren waar je droog uitstapt ipv door de modder te banjeren. Er zijn ook moorings maar die zijn al lang niet meer gecontroleerd. Je gebruikt dus je eigen anker en de bodem bestaat uit modder, het anker dus eerst laten indalen voordat je het anker probeert erin te trekken want dat gaat niet. De voorzieningen van de haven zijn security, internet (slecht), zwembad (klein en oud), douches (soms geen water) en toiletten. Het is verboden je toilet te gebruiken in de Westbay en als je geen vuilwatertank hebt wordt het toilet verzegelt. Wij hebben gelukkig wel een tank en dan verzegelen ze niet. Ze vertrouwen er dan dus op dat je niets loost. Goed, we vonden het dus wel duur ankeren maar achteraf is het wel heel leuk geweest met de andere zeilers. Elke dag rond 17 uur borrelen in de Marina bar bij het zwembad om ervaringen uit te wisselen.
De overheids Errol Flynn Marina is leuk en koloniaal opgezet. Je loopt vanaf daar ook zo het stadje in. Hier wordt je terug geworpen in de tijd, er rijden auto’s en bussen maar er worden nog steeds een soort van bolderkarren gebruikt met zelfgemaakte wielen om marktwaar te vervoeren.
We waren vaak de enige blanken maar waren zeker geen bezienswaardigheid. Op sommige handelaartjes na die meestal vroegen of we wilden roken, en dan raadt je natuurlijk wel wat. Aangezien wij beiden niet roken hadden we daar ook geen behoefte aan en dropen ze weer af. Ze konden het alleen niet begrijpen als ze hoorden dat we uit Nederland kwamen.
We hebben leuke uitstapjes gedaan zoals naar de Blue Mountains waar de beste koffie ter wereld wordt verbouwd. De zakjes koffie die per pond worden verkocht worden vnl verscheept naar Japan waar 1 kopje van deze koffie al gauw 10 USD zal kosten. De bereidingswijze gaat nog geheel met de hand, inclusief het roosteren. Zo waren wij op een tour bij een plantage en daar kon de koffie geproefd worden, deze stond klaar in een perculator. Ik vond deze alleen niet te hachelen en heb dat ook gezegd, het leek wel slootwater maar zo drinken de Amerikanen het. Ik zei dat ik van sterke koffie houdt en toen werd ik mee genomen naar het houtvuur waar een keteltje op stond en die smaakte tenminste naar koffie. Ik heb daar een pondje gekocht en geniet nu elke dag van Blue Mountain Koffie.
Asha helpt de koffiebonen branden
Met de Zweden Bjorn en Nella op tour met taxichauffeur David.
We hebben ook een tour gedaan met een bamboe vlot, dit heet River Raften en was erg leuk. Vroeger werden de bananen zo uit de bergen naar de kust gebracht en Errol Flynn, de acteur, zag hier een toeristisch bestaan in. Heden te dage worden deze rafts vnl gebuikt om toeristen te vervoeren rivier afwaarts en deze worden vervolgens weer rivier opwaarts gevaren door apprentices. Mannen die ook Captain willen worden en hun sporen moeten verdienen met de vlotten eerst bergopwaarts te brengen. Je begrijpt dat dit zwaar is. Die mannen en de Captains zien er dan ook allen goed gespierd uit. Captain Reeboo, nr. 48 te vinden net buiten de poort van de Marina, anders even op straat naar hem vragen.
Na alles komt een eind en na een leuk Valentijns diner zijn we de 15e vertrokken naar de zuidkust. Er was weinig wind voorspelt voor 2 dagen en uit NO richting. Perfect dus om naar het zuiden te varen.
Buiten stond er een flinke deining, zo’n 4 meter golven maar we konden hoog aan de wind zeilen. Toen we eenmaal de NO hoek om waren konden we wat afvallen en toen begon de boot echt goed te lopen. Ik had gerekend met gemiddeld 5 knopen maar hebben gemiddeld 7 gedaan, we lagen dus al vroeg in Bowden Harbour. Vanaf een afstand zie je niet echt de ingang en overal zie je brekers. Dichterbij echter valt de swell weg en wordt het rustig.
We werden meteen bezocht door de Coast Guard die meen boot langszij kwamen. Snel fenders opgehangen maar toch wist hij met zijn anker een hap uit onze stootlijst te varen. Nou ja gelukkig de stootlijst, daar is hij voor, en niet de verf. Na het invullen van een formulier en een inspectie van de boot met wapen en al, gingen ze weer weg. We liggen hiervoor de Coast Guard steiger ten anker.
Morgen weer een stukje verder, dan naar Pigeon Island. Kingston hadden we al per taxi bezocht.Asha naar Bob Marley museum en ik naar de boat store voor onderdelen. Ik had het museum ook wel willen bezoeken maar het was 3 uur rijden van Port Antonio en er is geen andere boat store op het eiland. Het was te laat voor beiden dus moest een keus maken.
En natuurlijk Jerk eten, Jerk kan varken zijn gemarineerd en langzaam gegaard tussen speciaal hout waardoor het mals blijft.. Het kan ook kip zijn van de BBQ. Jerk is de marinade van speciale kruiden. Wij hebben deze op aanraden, van George de havenmeester, gegeten bij Cee Lee, net voorbij het Jerk centrum in Boston. Hij was inderdaad mals en kruidig.
Wandelend vanaf Boston, het Jerkcentrum, komen we langs Winnifred Beach, leuk strandje met gemoedelijke sfeer. We hadden dorst gekregen en dan gaat een coconutwater er wel in. Op de terugweg naar boven komen we er achter dat we eigenlijk intree hadden moeten betalen. Wij waren via een sluiproute, een wandelpad gekomen, weten wij veel 🙂
Zo kwamen we al wandelend ook bij Blue Lagoon van de gelijknamige film met Brooke Shields. We konden alleen helaas niet naar het strandje. Dat is alleen te bereiken via het hotel of met de bootjes. Daarvoor was het echter al te laat.
En zo houd je de andere weg gebruikers op afstand.